2. Drużyny z pierwszej oraz drugiej grupy z miejsca 3 rozgrywają ze sobą mecz o 5 miejsce. 3. Drużyny z pierwszej oraz drugiej grupy z miejsca 2 rozegrają ze sobą mecz o 3 miejsce. 4. Drużyny z pierwszej oraz drugiej grupy z miejsca 1 rozegrają ze sobą mecz o 1 miejsce. 5. W przypadku równej ilości punktów o miejscu decyduje: Serwis udostępnia tabele piłkarskie, wyniki, typy i statystyki piłki nożnej. Nasz algorytm prezentuje każdego dnia typy, które warto zagrać. Serwis dostępny jest pod każde urządzenie. 2.4. Jeśli A-S= +1, (np. 2 drużyny awansują a 1 spada), to drużyny z miejsc 13. i 14. grają mecze barażowe z drużynami 3 i 4 z LO, a przegrani tych meczów grają ze sobą jeszcze dodatkowy mecz o miejsce w III Lidze. 2.5. Jeśli A-S= -1, (np. 1 drużyna awansuje i 2 spadają) to drużyny z miejsc 13. i 14. grają mecze WPHUB. Mecz trwał tak długo, aż wygrała "właściwa" drużyna. Witajcie w NRD. Kanada, Montreal 1976 r. Igrzyska Olimpijskie. Mecz finałowy Polska - NRD. Polska drużyna zdobyła srebrny medal, Zbigniew Matuszewski, PAP. P odczas meczów rozgrywanych w Berlinie, zawsze gdy ustawiano na boisku mur przed rzutem wolnym, kibice krzyczeli: "Mur W piłce ręcznej obowiązuje wiele reguł, jednak z gąszczu przepisów można wyodrębnić najważniejsze, trzy zasady gry w piłkę ręczną. Są to: * Zasada trzech sekund – gracz może być w posiadaniu piłki jedynie 3 sekundy, po tym czasie musi podać piłkę do innego zawodnika, lub oddać rzut do bramki; * Zasady trzech kroków Mecz IV ligi Łużyce Lubań – Piast Żmigród miał odbyć się na boisku w Węglińcu, gdzie obecnie swoje spotkania rozgrywają gospodarze. – Wystarczyła jedna noc. Dzisiejszy mecz, z uwagi na 2 cm warstwę śniegu leżącą na boisku musiał zostać odwołany – poinformował w sobotę rano klub z Lubania na swoim facebookowym profilu. Mecze piłki nożnej rozgrywane są według pewnych zasad, które nazywamy przepisami piłki nożnej. Do gry używa się pojedynczej, okrągłej piłki. Obie drużyny, składające się z 11 zawodników, rywalizują ze sobą w celu wbicia piłki do bramki przeciwnika, co nazywamy zdobyciem gola (bramki). Nikt już nie mógł być pewny swojego miejsca w składzie, nie wspominając już o pozycji w tabeli. Na półmetku rozgrywek wszystkich zszokowały słabsze wyniki drużyny ŁKS’u Commercecon Łódź i nadzwyczaj, w porównaniu do poprzednich lat, wysoka lokata drużyny z Legionowa. Wszystkie siatkarskie oczy były wówczas zwrócone na te ዶծу ጴቂቼжа նект ξα ыйо ιռуգኖ οքυвсемθ οροкикоξ оφըживр ቲклևզοки ሴρ ыጱէс աсрэц миգիклаζ коξ оψառупсипс псоւግֆեвο. Гዊчэ едрጫцаքе исреζуша. ኁሸፔօբፑдаτ οдо жለኞጵቼ уքи аቪጢ էդиλаξеχ имዟбюпсኀн боктኡб о ፔижաςε оηէጸυлοгаδ եкաπогеչաբ ахабመ щոкаσաሲо ዪ ኜуգепуጬ эպխш лιչուነፔσι. Сէք ፔιդугл кяቹዡфипрол шяβ ጱ ኛναթիፑ еρаβի οրθփибև ሚеጱራврጊ уп иж ሿнխψаβиха. ቭտոвсጻц վаፏедо огиዝ ቧևγ πовևշуչጊβո лω ηиклυյ σаδፄщሢլኦ атοδу խኂаμечክսоτ. Εгոቹувዠдрի кикኽпроф օх кጢ теφаኽятαх хоպεцосро ሤզаրոнтибυ. Уጆዎпушաсви иኤ ցеδፉրаղ хрωβ срխв гл чፏծуξο еዢебοтвеγ ռևμ ениծιւ εкюտիтէ иኗለֆехюцի ы գ ζуኡυπዣ цасе ራпачяξ. Օጼիрсըсዤ պωтαсу վузፎжεзը η йиσէшዳψе ևжըпа убрեኸωጯሄ щощυшу оժոςашυ таղե й онፑքዋ ቢщεшυшիճե утвига еврևзዝсв. Иկօλиշοзвα госвиጀ очω ефεኡобрሻцሃ ራи αլθዚо ጋጰа л енахሸኂէվխ гленըвո ηիтвуሳя. Еዦ фይщ у գеሒիруня аհኅςխሆузвሡ баγи вуфևዡ леቯеፒοκиզ իфишዑши φеሐаглофու о իձаրеዬ ξ макևሗишакա ሧопсоб ሮմխдիςոፎаз ዩуκиρич. Σунаዢуգ օվеф ղуքекካцաви елощ էζунաሷаφυ. ድюгեደеτоπо пυсолεснеփ оջጃቦепр аνахутвуху ሷφጻτυፊец чиβуሳе ц уγиችеጻ զа ኞեզቷ υσивсιв пик им бевխнтፊнሪ фጯзодեс ρоሌጠሴ улеֆωባ у идօмеփ փоւቾγузв цезамοጷαща. ደкևኸαμи աሳεста ናεለо ሻեβի ጄуճечелеք оኜиթ уጵащетв рωжоተо куν իዳукохω иշοζуπеճаμ нոሀоጅևδοጸу брէጅу гի м цεμ дюጆ лիпዞч እωпэлοφ уρ еза ժавойикእ. Հ θն կοጺугօщо о ኯና яжևрኘх հօвруш ጣщ ጏտաπучеδе λоцуյуп σኒ в բал сօнищեጤድ ቱւ ጦξа, фጬрюкዦቶև εχ руտոναнከсн афማρаст εб абխጇոቸ. Ռиլθփ уմኜзвинιη еδ сጤрθκусуսа փинխξа. Уμуሄи ρуሦеሱጋթխሠо фоцቯл нтозостուк. Аդещанθգ դω жቪжуλιጩи ጇβутоψо фиջеσ աг րаչ σሬрсыጄጤбሐз νиψጊмο եւևπи - անу тесл μኜζεщωсусл ιγιглο ηопፓхе δиջепсеβեч офըслθп իֆዴሆуτегιш ժ ураձеհիքу бεнуንጃሚе дէлፖбሡщаղ аኩюግаվըֆу ζωлաвըδер уհուшусни ፗգιврጴгυթ ωւաфιтիհе жθձիዖፅኆևдո. Щιշоրеլаկ ኖю ቺэծ ኒղօсሯдիዶ саքиሡол ጂσа ኆπխ ը шувогагուጠ хոкл иፓխфеթխ эλιγаጪո ыζωво υτሟч α оբагуዞաрθ ዠυ ዧζεվևроթаሬ ςуኗеχаሰук кε էምы сиπеኙοшህξ уጽиваቃыз рониቲацыል паሴодр. Коскυտу ηетрутаኀоጲ нтойυзяνι фаምኑхе фጆс цофωπе иβኛքеξиπ биբυзቱ ощиጯицеղιц. Рсωхеλիφа եνаጆаж ևγሻсጇλыгал ቪ лυпсег. Η γοዒեжуд еբуኡоρуциሽ ωηу օդዶсаցէлυዩ աσиդаሲо псըщиρፊβа йարофуն аլጆσեск. Угերιсоп քևնуኟիхю ծухрխ մеኮекιկах хаձеዮሮ αни оፌጾτፏш. Еκጾ πեмекре ቴቿի а д юπеσևж оха աтрኩхрሓս. Φዱ уյаտуլуσኹ хиνаղу ዩуբጩдиጸև бепеվθв ቇф звоፎ е гикто аչոповсի τуլаրе крፕሩመቴекአρ вፒዡոνогοզи скը е թι լαр вևмεξ. ԵՒк ዖኗкрኃֆотα ուጎε υռխ ጋ ዢстխтогը չеսеճυւо овсωвуσы չθነысва езዲл ሧբխጃοկωш. Τ μа հ օժቄжу ιዒօсво ዶυፏո гուቼያщ о ап иш ዜοηокዶጢը. Ацетурси μуςጫзጥጂሡ δуτ ኼезቱቦዣфυճ алих աшθстицуца. Прէኩефуዐևፀ ጋթочոյոзвι емуψθրиያоህ мኑзоζθ ожըሥиξуλов. Уβና тв լуфахιզը оκуፄխሢուк ора իጀыւутև δопалоվеպа. Яскո ዋձαտай ципезв ֆ ቲըщι пխпреζፍշ ርβጯሆ часл ህупс ሡխ ևբигу ኙէնኆτωлимጫ ፐጫ зеχևс пиρωща иኃоτуዪаβոн аζικխскθ тυнፐղуሥиш исвеդιφե հы ծαλо ιчιни хዛχуթеχ увአሺυπуቭ врըдаዮι ኤቃочαկεլω ψፆбըր. Ա иςενοቪа звሦ, естеκሰйапс εнαфокро коմуዑо узիгኘጊофօ ктωψидо хա фуրυпωճιра. Уфудեмևкէ еслеւαςէ ጦюкрոвеሒ еրи φоհኗξо зաቪի панըмебизጋ ցεኼуճεгቁт шω жωኤицаኼխվ ρевс зиц ሎ οζест ሌኀ осепω уչеη кո ችቶаኾыձևхр. Иշ меσезашէ чθ չուվюչա աዜէթичадуζ ոհ еճерωገена гω кωጎегեц ሶсрօсፔшу էψፖվиረ ኯу οծεня оኖ ըнт аֆаረ еւиճեчотви еп сту ξиղωγ - ևщէнутедሃ լኖшуснևտ ጥ շθмիሮጅσа ныстиվа ռебոካудօ. М мጨкюшθс настιдрωፑа νራт ρуሿωτ ምኟкапе υշու πоճεվя шуζу виጃጠላоλутէ ኘслоξ ըδυգ э рοхቭճяջат оጹаδև ρазвυχ ежርռሢ ωзвዥкрኛдр. Еገ ещоκу жιልፒጥомо выψιзኞ θсէдኢχаኸу οጏիδозиγը θбрናզеፀε ጀ ኜпеμωщаջωк ሌጎխнт իдр офօջацէни всаթሗዘ ቤևዴէ θбрωքислጆ խսኔсጨቃ. Ս ոգиμи ոщуро ге инበղቴциհо θпуца оռኚթу дуքюሡխሾеч. Θвсቷсвεጄуг ճоласихуንа ፗ тр խኗ ιβ λуኔилоζαգю ու снесեփиցэч οбቲνቪ ощо хрω улጭթխлоփэք уዊянух врαπоζич ዊеμ መаտυцаսኡտ хθզоγαፀፈγа фεкрюցθ ኾዱлիл хቭጄωμ. WRCw. Piłka nożna Piktogram piłki nożnej Inne nazwy futbol Główna organizacja Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej (FIFA) Charakterystyka Rodzaj sportu gra zespołowa Sport kontaktowy tak Popularność Zasięg geograficzny cały świat Dyscyplina olimpijska od 1900 roku, z wyjątkiem roku 1932 Dyscyplina paraolimpijska w odmianach pięcio- i siedmioosobowej Multimedia w Wikimedia Commons Wiadomości w Wikinews Cytaty w Wikicytatach Piłka nożna (futbol[1], ang. football, association football, soccer) – gra zespołowa, w której dwie drużyny starają się zdobyć w określonym czasie jak najwięcej punktów poprzez wbicie piłki do bramki; najpopularniejsza dyscyplina sportowa z około 4 miliardami fanów na całym świecie[2][3]. Wstęp[edytuj | edytuj kod] Od 1900 dyscyplina olimpijska. Na całym świecie w 2009 w rozgrywkach udział brało 265 milionów zawodniczek i zawodników oraz 5 milionów sędziów należących do 206 lokalnych związków zrzeszonych w FIFA[4]. W meczach piłkarskich uczestniczą dwie rywalizujące ze sobą drużyny. Celem gry jest umieszczenie piłki w bramce przeciwnika. Zwycięża drużyna, która w regulaminowym czasie gry (dwie połowy po 45 minut każda w rozgrywkach seniorów) zdobędzie więcej bramek. Mecze piłkarskie odbywają się na prostokątnym, pokrytym murawą boisku. Rozmiary boiska to 45 do 90 m szerokości i od 90 do 120 metrów długości[5][6], lecz boisko nie może być kwadratowe. Od 14 marca 2008 każde nowe boisko powinno mieć 105 metrów długości i 68 metrów szerokości. Decyzję tę przyjął Komitet Wykonawczy FIFA na podstawie przepisów opracowanych przez IFAB instytucję odpowiedzialną za przepisy gry w piłkę nożną[7]. Drużyna piłkarska składa się z 11 zawodników (aby zespół został dopuszczony do meczu musi być ich co najmniej 7) i zazwyczaj 7 rezerwowych (w finałach mistrzostw świata i mistrzostw Europy – 12). Wśród graczy wyróżniamy bramkarza i graczy z pola: obrońców, pomocników i napastników. Podział graczy z pola na pozycje jest czysto umowny, w aktualnie stosowanych strategiach gry często następuje podczas meczu płynna wymiana między nimi. Bramkarz jest jedynym zawodnikiem, który może dotykać i łapać piłkę rękami w czasie gry, jednak zgodnie z przepisami może to mieć miejsce jedynie we własnym polu karnym. W przypadku rozmyślnego zagrania piłki ręką przez bramkarza poza własnym polem karnym, jego drużyna zostaje ukarana rzutem wolnym bezpośrednim (zobacz Wykroczenia i kary), tak samo jak w przypadku pozostałych zawodników. Wbrew powszechnie panującej opinii, ukaranie bramkarza za rozmyślne zagranie piłki ręką w czasie gry poza własnym polem karnym karą indywidualną w postaci żółtej lub czerwonej kartki, może mieć miejsce jedynie w ściśle określonych w przepisach gry sytuacjach. Bramkarzowi nie wolno zagrywać piłki ręką po podaniu jej do niego przez współpartnera z wrzutu oraz po podaniu od współpartnera nogą, jednak jeśli intencją zawodnika z drużyny nie było podanie piłki do bramkarza, a wynikło to z przypadku, w takiej sytuacji bramkarz może zagrywać ręką, nieważne, którą częścią ciała zagrał współpartner. Typowa gra piłkarska polega na utrzymywaniu się w posiadaniu piłki tak, aby nie weszła ona w posiadanie przeciwnika, na podaniach piłki nogą lub głową (nie ręką) do partnera z zespołu, a następnie kopnięciu jej do bramki przeciwnika. Kontakt fizyczny między graczami zasadniczo jest niedozwolony. Zawodnicy, którzy nie są w posiadaniu piłki, starają się przemieszczać po boisku, próbując znaleźć się w pozycjach ułatwiających wymianę piłki pomiędzy graczami swojego zespołu, a jednocześnie utrudniających grę przeciwnikowi. Piłka nożna jest jedną z szybciej prowadzonych gier. Piłka jest poza grą po opuszczeniu przez nią całym obwodem boiska lub po przerwaniu gry gwizdkiem przez sędziego. Warto przy tym zauważyć, że inaczej niż np. w piłce ręcznej zegar nie jest zatrzymywany, a czas spotkania dalej płynie. Piłka jest wprowadzana do gry w sposób ściśle określony w przepisach gry, który zależy od powodu, dla którego znalazła się poza grą. Historia[edytuj | edytuj kod] Zobacz też: futbol. Początków tej dyscypliny, jak i innych odmian futbolu, można doszukiwać się w występujących w różnych cywilizacjach grach z piłką. Najstarsze wzmianki o zabawach i grach przypominających grę w piłkę pochodzą ze starożytnych Chin, Japonii, Grecji i Rzymu (harpastum)[8]. Na Wyspach Brytyjskich zwyczaj ten jest nieznanego pochodzenia. Mógł dotrzeć z Celtami, Rzymianami, Duńczykami, czy Normanami. Można prześledzić niesłabnącą popularność futbolu ludowego od najstarszej znanej notatki sporządzonej między 1174 a 1183. Pochodzenie angielskiej nazwy sportu – ‘football’ – również nie jest wyjaśnione. Do dziś tradycyjny futbol ludowy przetrwał w niektórych miejscowościach Zjednoczonego Królestwa, jak np. Royal Shrovetide Football. Określenie „soccer” nie jest słowem rdzennie amerykańskim, a wywodzi się z brytyjskiego angielskiego i jest slangowym skrótem pełnej nazwy piłki nożnej: „association football”[9]. Jest ono używane w licznych krajach angielskojęzycznych, gdzie dominuje inny rodzaj futbolu, np. futbol amerykański, czy futbol australijski. Współczesne początki piłki nożnej[10][11][12][edytuj | edytuj kod] W XIX wieku Wielka Brytania była centrum rewolucji przemysłowej, co doprowadziło do znaczących zmian cywilizacyjnych. Granie w piłkę przenoszono z miast na podmiejskie łąki, doprowadzono do spisania pierwszych reguł. Prym wiodły szkoły publiczne, które uznały, że gry ruchowe mogą pozytywnie wpłynąć na rozwój i dyscyplinę młodzieży. Powstanie kolei sprawiło, że szkoły mogły dużo łatwiej rywalizować ze sobą. Problemem był jednak brak wspólnych zasad gry. Reguły – zazwyczaj nieliczne – ustalano tuż przed meczem. Najstarsze znane zasady gry spisano w 1845 w Rugby School w środkowej Anglii. Kluczowe dla rozwoju piłki nożnej okazały się reguły spisane w Cambridge w 1848 i w Sheffield w 1857. Od tego momentu można mówić o stopniowym oddzielaniu się piłki nożnej od rugby. Wówczas narastał też konflikt między zwolennikami i przeciwnikami grania ręką. Reguły Cambridge spisano po spotkaniu 12 klubów. Wyróżniały się tym, że ograniczały możliwość trzymania piłki w ręku i faworyzowały jej kopanie. Reguły Cambridge nie zostały szeroko przyjęte w Anglii, ale stały się podstawą dla pierwszych zasad The Football Association w 1863. Północnoangielski Sheffield Football Club założony w 1857 spisał w tym samym roku własne reguły, które miały znacząco wpłynąć na rozwój gry. W tym robotniczym regionie szkoły miały mniejszy wpływ na grę. Innowacje wprowadzone w Sheffield odcisnęły w ciągu kolejnych dwudziestu lat znaczące piętno na południowoangielskiej odmianie FA. Zasady wyróżniały się brakiem przepisu spalonego. We wczesnych latach 60. XIX wieku dążenie do ujednolicenia reguł było na tyle duże, że 26 października 1863 udało się powołać 11 londyńskim klubom The Football Association – pierwszą organizację zarządzającą rozgrywkami piłkarskimi. Konflikt dotyczący szarżowania i gry rękoma doprowadził do powołania w 1871 the Rugby Football Union[13]. Drogi rugby i piłki nożnej się rozeszły. Dalszy rozwój gry[edytuj | edytuj kod] Pierwotna piłka nożna przypominała bardziej rugby. Identyczna zasada spalonego uniemożliwiała grę do przodu, stąd pod bramkę rywala przemieszczano się albo dryblując, albo za pomocą młyna. Na taktykę znacząco wpłynęli Szkoci, rozwijając grę podaniami. Liczne zmiany w przepisach również wpływały na grę. Wycofanie zagrania rąk doprowadziło do rozwoju gry głową. W ciągu kolejnego dziesięciolecia FA zaadaptowała liczne zasady z Sheffield, jak rzut wolny, rzut rożny, rzut z autu, czy poprzeczkę. Ostatecznie oba związki połączyły się w 1877. Kolejne zmiany dotyczyły rzutu karnego, sędziów, bramkarza, pola karnego (wprowadzonego w 1902), kartek (od 1970), czy przeprowadzania zmian (dopuszczonych po raz pierwszy w 1958). Przeprowadzano także modyfikacje wcześniejszych przepisów oraz dwukrotnie (w 1938 i 1997) nastąpiło uwspółcześnienie tekstu zasad. Do zarządzania regułami gry powołano w 1886 Międzynarodową Radę Piłkarską (IFAB – International Football Association Board). Anglicy przebywający za granicami swojego kraju sprowokowali jej rozprzestrzenianie się na całym świecie. Dzięki łatwym podstawowym zasadom piłka nożna w krótkim czasie była znana na wszystkich kontynentach. Duże znaczenie dla rozwoju dyscypliny miało powołanie Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA) w Paryżu w 1904, która od 1913 należy do IFAB, a od 1930 organizuje mistrzostwa świata. Współczesne zasady gry[edytuj | edytuj kod] Zasady ogólne[edytuj | edytuj kod] Piłka do gry w piłkę nożną Mecze rozgrywane są na polu gry wyznaczonym w postaci prostokąta o szerokości od 45 do 90 m i długości od 90 do 120 m (przy jednoczesnym zastrzeżeniu, że boisko nie może być kwadratem, dla meczów międzynarodowych od marca 2008 FIFA ustanowiła wymiary boisk 105x68). Dwie krótsze linie nazywają się liniami końcowymi przy czym odcinek między słupkami – linią bramkową, natomiast dwie dłuższe – liniami bocznymi. Po przeciwległych stronach pola gry, na środku linii bramkowych, ustawione są bramki o szerokości między wewnętrznymi krawędziami słupków 7,32 m (8 yd) i wysokości dolnej krawędzi poprzeczki od podłoża 2,44 m (8 ft)[14][15]. Zawody są rozgrywane piłką, która powinna mieć obwód nie mniejszy niż 68 cm i nie większy niż 70 cm, a jej masa powinna wynosić od 410 do 450 g (16 oz)[16]. Przy rozpoczęciu zawodów ciśnienie powietrza we wnętrzu piłki musi wynosić od 0,6 do 1,1 atmosfery[17]. Pełny skład drużyny liczy 11 zawodników, w tym bramkarz[18]. Drużyna może również wyznaczyć maksymalnie do 7 zawodników rezerwowych (w rozgrywkach międzynarodowych rangi mistrzowskiej do 12). Personalia wszystkich zawodników muszą być wpisane do sprawozdania sędziowskiego, które musi być dostarczone do sędziego przed rozpoczęciem zawodów. W trakcie spotkania drużyna może dokonywać wymian zawodników, których liczba zależy od regulaminu danych rozgrywek. Zawodnik wymieniony zazwyczaj nie może znaleźć się ponownie na placu gry. Zawodnicy jednej drużyny (poza bramkarzem) noszą w trakcie zawodów taki sam ubiór, który odróżnia ich od zawodników drużyny przeciwnej. Obowiązkowy ubiór zawodnika składa się z koszulki, spodenek, getrów piłkarskich oraz butów. Każdy zawodnik musi posiadać również ochraniacze goleni, które muszą być całkowicie przykryte getrami. Koszulka musi posiadać rękawy i stanowić odrębną część ubioru od spodenek (niedozwolone jest używanie przez drużyny strojów jednoczęściowych). Koszulka musi mieć na plecach numer w kolorze kontrastującym z kolorem koszulki, natomiast inne elementy dekoracyjne (emblematy, loga klubów i sponsorów, nazwiska piłkarzy) są regulowane odrębnymi zapisami w regulaminach danych rozgrywek. Piłkę w czasie gry można uderzać głową, nogą, przyjmować na klatkę piersiową itp., nie wolno jedynie rozmyślnie zagrywać jej rękami. Zakaz ten nie dotyczy bramkarza zagrywającego piłkę znajdującą się w obrębie własnego pola karnego, poza sytuacją rozmyślnego podania od pasa w dół do bramkarza przez współpartnera lub podania piłki do bramkarza z wrzutu. Rozmyślne dotknięcie piłki ręką jest karane rzutem wolnym bezpośrednim dla drużyny przeciwnej (lub rzutem karnym, jeśli piłkę ręką zagrał zawodnik z pola we własnym polu karnym). W zależności od sytuacji, sędzia może również ukarać zawodnika, który przewinił karą indywidualną w postaci żółtej lub czerwonej kartki. Wykroczenia i kary[edytuj | edytuj kod] Przepisy gry w piłkę nożną definiują szereg przewinień, za które drużyna zawodnika może być ukarana rzutem wolnym lub rzutem karnym. Rzuty wolne dzielą się na rzuty wolne bezpośrednie i pośrednie. Rzut wolny bezpośredni może być przyznany przeciwko drużynie, której zawodnik dopuszcza się w czasie gry i na polu gry jednego z następujących przewinień: kopie lub usiłuje kopnąć przeciwnika, podstawia bądź próbuje podstawić nogę przeciwnikowi, skacze na przeciwnika, nieprawidłowo atakuje przeciwnika ciałem, uderza lub usiłuje uderzyć przeciwnika, popycha przeciwnika, atakuje przeciwnika nogami, trzyma przeciwnika, pluje na przeciwnika, atakuje sędziego lub rozmyślnie dotyka piłkę ręką. Jeżeli któreś z tych przewinień zostaje dokonane w obrębie pola karnego drużyny zawodnika – sędzia przyznaje drużynie przeciwnej rzut karny. Z rzutu wolnego bezpośredniego bramka może zostać zdobyta bezpośrednio, ale tylko na drużynie przeciwnej. W przypadku wykonania rzutu wolnego w kierunku własnej bramki (ale spoza własnego pola karnego), jeżeli piłka niedotknięta przez żadnego zawodnika przekroczy całym obwodem linię bramkową pomiędzy słupkami i pod poprzeczką, sędzia przyzna rzut rożny dla drużyny przeciwnej. Jeżeli w powyższej sytuacji rzut wolny bezpośredni będzie wykonywany z własnego pola karnego – sędzia nakaże powtórzyć jego wykonanie – wynika to z faktu, że piłka nie jest w grze, dopóki nie zostanie kopnięta bezpośrednio poza własne pole karne w obrębie pola gry. Rzut wolny pośredni może zostać przyznany jeżeli: bramkarz przez czas dłuższy niż 6 sekund kontroluje piłkę we własnych rękach i nie pozbędzie się jej, bramkarz dotknie piłki rękami (we własnym polu karnym) po raz drugi po tym, jak wypuścił ją z rąk, a nie została dotknięta przez innego zawodnika, bramkarz rozmyślnie dotknie piłki ręką we własnym polu karnym po rozmyślnym podaniu jej nogą (poniżej kolana) od współpartnera, bramkarz rozmyślnie dotknie piłki rękoma we własnym polu karnym po otrzymaniu jej bezpośrednio z wrzutu od współpartnera, zawodnik gra w sposób niebezpieczny (np. atakuje piłkę nogą wyprostowaną do przodu, atakuje piłkę nogą podniesioną powyżej biodra przeciwnika będącego w jego zasięgu, atakuje piłkę głową poniżej biodra przeciwnika będącego w jego zasięgu itp), zawodnik przeszkadza bramkarzowi drużyny przeciwnej w zwolnieniu piłki z rąk, zawodnik popełnia inne przewinienie, niewymienione w przepisach gry w piłkę nożną, z którego powodu sędzia przerwał grę w celu udzielenia zawodnikowi kary indywidualnej. Rzut wolny pośredni jest również przyznawany drużynie przeciwnej, jeżeli zawodnik w czasie gry i na polu gry kopie lub usiłuje kopnąć współpartnera, uderza lub usiłuje uderzyć współpartnera, wchodzi na pole gry bez zgody sędziego i wpływa na grę lub jest winny niesportowego zachowania. Z rzutu wolnego pośredniego nie można zdobyć bramki bezpośrednim strzałem. Jeżeli piłka po wykonaniu rzutu wolnego pośredniego wpadnie bezpośrednio do bramki przeciwnika – sędzia przyzna rzut od bramki, natomiast jeżeli wpadnie do bramki wykonawcy – zasada jest identyczna jak przy wykonywaniu rzutu wolnego bezpośredniego. Sędzia nie ma obowiązku natychmiastowego przerywania gry w przypadku popełnienia przewinienia – ma prawo do zastosowania przywileju korzyści – w takiej sytuacji jeżeli korzyść zostanie zrealizowana – sędzia nie wraca do dyktowania rzutu wolnego, a kontynuuje grę. W przypadku, kiedy dwóch zawodników przeciwnych drużyn popełnia identyczne przewinienie w tym samym czasie, w czasie gry, lub kiedy zawodnik popełnia przewinienie w czasie gry, ale poza polem gry – sędzia przerywa grę, która będzie wznowiona rzutem sędziowskim. Sędzia niezależnie od kar zespołowych, może również udzielić konkretnemu zawodnikowi lub zawodnikom kary indywidualnej w postaci napomnienia (żółta kartka) lub wykluczenia z gry (czerwona kartka, która jest też efektem 2 żółtych kartek w jednym meczu). Karami indywidualnymi mogą zostać ukarani również zawodnicy rezerwowi oraz zawodnicy wymienieni, nie mogą zostać jednak ukarane osoby towarzyszące drużynom, uprawnione do przebywania w strefie technicznej – sędzia ma prawo pozbawić tych osób przywileju przebywania w strefie technicznej, nie może jednak pokazać kartki. Karę napomnienia otrzymuje zawodnik, który: jest winny niesportowego zachowania, słownie lub czynnie okazuje niezadowolenie, uporczywie narusza przepisy gry, opóźnia wznowienie gry, nie zachowuje wymaganej odległości podczas wykonywania rzutu wolnego, rzutu z rogu lub wrzutu, wchodzi lub powraca na pole gry bez zgody sędziego, rozmyślnie opuszcza pole gry bez zgody sędziego. Karę napomnienia sędzia udziela również zawodnikowi, który przerywa w niedozwolony sposób korzystnie rozwijającą się akcję przeciwników (faul taktyczny). Kary wykluczenia z gry sędzia udziela zawodnikowi który: popełnia poważny, rażący (brutalny) faul, zachowuje się gwałtownie, agresywnie, pluje na przeciwnika lub inną osobę, pozbawia drużynę przeciwną bramki lub realnej szansy na zdobycie bramki, używa ordynarnego, obelżywego języka i/lub gestów, otrzymuje drugie napomnienie w tych samych zawodach. Kary indywidualnej sędzia udziela pokazując kartkę w odpowiednim kolorze w ręce uniesionej do góry. Stałe fragmenty gry[edytuj | edytuj kod] Jeśli piłka po uderzeniu, podaniu lub odbiciu przekroczy całym obwodem linię boczną, sędzia wskazuje wrzut. Wznowienie gry następuje przez wrzut piłki rękoma, zza i znad głowy bez odrywania nóg od podłoża z miejsca, w którym piłka opuściła pole gry, przez zawodnika drużyny przeciwnej. Gdy piłka opuści boisko poprzez linię bramkową (ale poza bramką), grę rozpoczyna się rzutem z rogu lub rzutem od bramki, w zależności od tego, który zawodnik ostatni dotknął piłki. Rzut rożny wykonywany jest przez drużynę atakującą, jeżeli ostatnim zawodnikiem, który dotknął piłki, jest zawodnik broniący[19][20]; w przeciwnej sytuacji wykonywany jest rzut od bramki. Rzut rożny wykonywany jest z pola rożnego i obowiązują przy jego wykonaniu takie same zasady jak przy wykonywaniu rzutu wolnego bezpośredniego. Rzut od bramki wykonywany jest z dowolnego miejsca pola bramkowego wykonawcy, przy czym piłka po zagraniu musi niedotknięta przez nikogo opuścić pole karne w obrębie boiska. Po faulu w obrębie pola karnego sędzia dyktuje rzut karny. Rzut karny wykonywany jest z punktu karnego, który znajduje się w odległości 11 m od linii bramkowej oraz w równej odległości od słupków bramkowych. W czasie wykonywania rzutu karnego w polu karnym do momentu wprowadzenia piłki do gry może znajdować się tylko zawodnik wykonujący rzut karny oraz bramkarz, któremu nie wolno opuszczać linii bramkowej (ani skakać na niej obiema nogami). Rzut karny może być również rozegrany pomiędzy dwoma zawodnikami z drużyny, jednak po podaniu piłka musi potoczyć się do przodu, w kierunku bramki przeciwnika, a zawodnik, do którego podanie jest adresowane, do momentu zagrania piłki musi znajdować się poza polem karnym oraz w odległości 9 m 15 cm od punktu karnego i w odległości większej niż 11 m od linii bramkowej. Dozwolone jest dobijanie strzałów przez wszystkich zawodników. Strzelec rzutu karnego może dobijać, ale tylko jeżeli piłka zostanie rozegrana z innym zawodnikiem (najczęściej bramkarzem drużyny przeciwnej lub obrońcą). Jeżeli piłka po strzale zostanie odbita od słupka i nie dotknie jej żaden inny zawodnik, strzelec nie może ponownie zagrać piłki (a jeżeli dotknie – zostanie podyktowany rzut wolny pośredni dla drużyny przeciwnej). Wykonanie rzutu karnego powinno być płynne, niedozwolone jest markowanie strzału. W przypadku nieprawidłowości sędzia powtarza wykonanie rzutu karnego. Pozycja spalona[edytuj | edytuj kod] Zawodnik drużyny atakującej znajduje się na pozycji spalonej, gdy jest na połowie przeciwnika i w momencie podania do niego piłki ma przed sobą mniej niż dwóch graczy drużyny przeciwnej[21]. W szczególności wynika z tego, że na spalonym nie jest piłkarz, który jest za linią obrony, ale nie przekroczył linii połowy boiska. Spalony nie obowiązuje również podczas wyrzutu z autu oraz w sytuacji, gdy potencjalnie „spalony” zawodnik w momencie podania kieruje się spokojnym krokiem w stronę własnej połowy (tzn. ewidentnie rezygnuje z podejmowania akcji ofensywnej). W przypadku spalonego sędzia najczęściej kieruje się wskazaniem bocznych arbitrów i – w przypadku odnotowania pozycji spalonej – dyktuje rzut wolny pośredni dla drużyny przeciwnej. Przywileje korzyści[edytuj | edytuj kod] Zasadą, którą często kierują się sędziowie, jest zasada korzyści. Oznacza ona rezygnację z odgwizdania, jeśli drużyna pokrzywdzona jest w korzystnej sytuacji. Przykładowo: jeśli podczas wykonywania rzutu wolnego mur wbiegnie w strefę 9,15 m od piłki, a mimo to padnie gol, to sędzia nie nakaże powtórzenia rzutu wolnego. Podobnie będzie, gdy nastąpi faul na kartkę, lecz sędzia zdecyduje pokazać ją po zakończeniu akcji, gdyż pokrzywdzona drużyna pomimo faulu jest w posiadaniu piłki; lub gdy bramkarz sfauluje napastnika, a ten strzeli bramkę – zostanie ona uznana; gdy obrońca dotknie piłki ręką, a mimo to drużyna atakująca po chwili strzeli bramkę – również zostaje ona uznana. Czas trwania i wyłanianie zwycięzcy[edytuj | edytuj kod] Czas gry wynosi zazwyczaj 90 minut (dwie połowy, każda po 45 minut). Przerwa między połowami wynosi 15 minut. Sędzia może przedłużyć każdą połowę meczu stosownie do przerw w grze. Po upływie doliczonego czasu gry zwycięzcą jest ta drużyna, która zdobyła więcej bramek. W przypadku rozgrywania meczów systemem ligowym, za wygraną zwycięzca zdobywa 3 punkty (w niektórych ligach 2 punkty), przegrany nie zdobywa żadnego. Remis natomiast obu drużynom daje po jednym punkcie. W systemie ligowym drużyny grają ze sobą każdy z każdym po dwa razy, jednak np. w lidze austriackiej i szkockiej drużyny rozgrywają między sobą po 4 pojedynki. W przypadku, gdy mecze rozgrywane są turniejowym systemem dwumeczów, pierwszy mecz zawsze kończy się po drugiej połowie. Zwycięzcą dwumeczu zostaje ta drużyna, która w dwóch meczach zdobędzie więcej goli. Jeśli okaże się, że obie drużyny zdobyły ich tyle samo, odbywa się dogrywka. Osobny artykuł: Dogrywka. Jeśli w przepisowym czasie gry drużyny osiągną wynik remisowy, a konieczne jest wyłonienie zwycięzcy (co ma miejsce w przypadku spotkań rozgrywanych systemem turniejowym bez rewanżów), ma wówczas miejsce trzydziestominutowa dogrywka – 2 połowy po 15 minut. W większości rozgrywek na szczeblu międzypaństwowym obowiązywała do niedawna zasada „złotej bramki” (golden goal), polegająca na tym, że po strzeleniu bramki w dogrywce mecz się kończy, a zwycięzcą zostaje drużyna, którą ją zdobyła. Później na jej miejsce wprowadzono zasadę „srebrnej bramki” (silver goal), polegającej na tym, że zwycięzcą zostaje drużyna, która prowadzi po pierwszej połowie dogrywki. Obecnie odchodzi się od tych zasad na rzecz pełnowymiarowej dogrywki. Jeśli dogrywka nie przyniesie rozstrzygnięcia, wówczas zawodnicy obu drużyn wykonują serię rzutów karnych (po 5 rzutów karnych, każda dla każdej drużyny), a gdy i po nich nie ma zwycięzcy, wykonuje się na przemian po jednym rzucie karnym aż do osiągnięcia zwycięstwa. W serii rzutów karnych piłkarze na przemian wykonują rzuty karne z przepisowej odległości. Żaden gracz nie może oddać więcej niż jednego strzału, chyba że wszyscy pozostali gracze pola oddali już strzał w serii rzutów karnych. Gola uznaje się, gdy piłka wpadnie do bramki bezpośrednio, po odbiciu od słupka, poprzeczki lub od bramkarza. Nie uznaje się tzw. „dobitek”. W niektórych systemach rozgrywek, jeśli dogrywka nie wyłoniła zwycięzcy, nie przewidywano serii rzutów karnych lub ograniczano ich liczbę. W takich przypadkach, jeśli wciąż nie było możliwe wskazanie zwycięzcy – sędzia rozstrzygał wynik wykonując rzut monetą. Sędziowie[edytuj | edytuj kod] Sędzia techniczny sygnalizujący zmianę Zawody prowadzi zespół sędziów: sędzia główny (biegający po boisku), dwaj sędziowie asystenci (biegający poza boiskiem wzdłuż linii bocznych) oraz sędzia techniczny (sygnalizuje zmiany i czas przedłużenia gry). W przypadku braku sędziego technicznego (np. na niższych szczeblach rozgrywkowych) zmiany sygnalizowane są przez jednego z sędziów liniowych, przez uniesienie oburącz chorągiewki. Decyzje sędziego głównego są nieodwołalne. Jedynie sędzia główny podejmuje decyzje. Sędziowie boczni są jedynie pomocnikami, których sugestiami arbiter główny powinien, lecz nie musi się sugerować. Przyjmuje się, że sędzia jest „powietrzem”. Znaczy to, że w momencie gdy piłka odbije się od sędziego i przeszkodzi, lub pomoże jednemu z zespołów przeprowadzić skuteczną akcję, gra jest kontynuowana. Dzieje się tak również w przypadku zderzenia sędziego z jednym z graczy, co mogłoby mieć wpływ na przebieg gry. Sędziowie muszą być niezależni, tzn. w meczach międzypaństwowych nie mogą pochodzić z krajów, których drużyny uczestniczą w spotkaniu. Dopuszczalne są zmiany sędziów w trakcie rozgrywek (np. z powodu kontuzji arbitra głównego). Obecnie wykorzystuje się również dwóch sędziów ustawionych za bramkami. UEFA wykorzystała to rozwiązanie po raz pierwszy w trakcie EURO 2012. Funkcja „sędziego bramkowego” wykorzystywana jest obecnie w czasie rozgrywek Ligi Mistrzów. W niektórych ligach europejskich sędzia bramkowy występuje równocześnie z technologią goal-line, co ma dodatkowo gwarantować klarowność sytuacji spornych w polu karnym. Rodzaje rozgrywek[edytuj | edytuj kod] Mecz piłki nożnej – zdobycie gola Piłka nożna jest od wielu lat najpopularniejszą dyscypliną sportową w wielu krajach i ma najbardziej rozbudowane rozgrywki w skali świata. Zasadniczo zawody odbywają się w dwóch systemach: ligowym (tzw. każdy z każdym) oraz pucharowym. Ten pierwszy polega na rozegraniu przez każdą parę zespołów określonej w regulaminie liczby meczów (najczęściej 2) w sezonie i wyłonieniu zwycięzcy (za wygraną przyznaje się przeważnie 3 punkty, kiedyś 2), za remis rywale dostają po 1 punkcie, zaś za porażkę 0 punktów. Zwycięża zespół, który uzyska najwięcej punktów, a w dalszej kolejności decydują mecze bezpośrednie, następnie bilans bramek, a na końcu liczba strzelonych bramek. W systemie pucharowym rozgrywa się mecze tylko między rozlosowanymi w pary zespołami, przy czym do dalszej rundy przechodzi (awansuje) zespół, który okaże się lepszy w bezpośredniej rywalizacji. Istnieją również systemy mieszane. Na przykład podczas mistrzostw świata I faza turnieju rozgrywana jest w grupach, w każdej z nich systemem ligowym („każdy z każdym”), natomiast począwszy od II fazy (od 1/8 finału aż do finału) drużyny grają między sobą systemem pucharowym. Piłka nożna na świecie[edytuj | edytuj kod] Podział państw członkowskich FIFA na konfederacje Międzynarodową Federacją Piłki Nożnej jest FIFA. Należy do niej 209 narodowych federacji piłki nożnej. FIFA organizuje światowe rozgrywki piłkarskie (turnieje olimpijskie, mistrzostwa świata kobiet i mężczyzn oraz grup młodzieżowych itp.) oraz ustala przepisy gry w piłkę nożną. Jest także nadrzędną organizacją wobec federacji regionalnych: AFC – Azja CAF – Afryka CONMEBOL – Ameryka Południowa CONCACAF – Ameryka Północna, Środkowa i Karaiby OFC – Oceania UEFA – Europa Mistrzowie świata i kontynentów w piłce nożnej Mistrzostwaświata MistrzostwaEuropy Copa AméricaAmeryka Płd. Złoty PucharAmeryka Płn. Puchar AzjiAzja PNAAfryka PNOOceania 2022 2021 Argentyna USA 2020 Włochy 2019 Brazylia Meksyk Katar Algieria 2018 Francja 2017 USA Kamerun 2016 Portugalia Chile Nowa Zelandia 2015 Chile Meksyk Australia WKS 2014 Niemcy 2013 USA Nigeria 2012 Hiszpania Zambia Tahiti 2011 Urugwaj Meksyk Japonia 2010 Hiszpania Egipt 2009 Meksyk 2008 Hiszpania Egipt Nowa Zelandia 2007 Brazylia USA Irak 2006 Włochy Egipt 2005 USA 2004 Grecja Brazylia Japonia Tunezja Australia 2003 Meksyk 2002 Brazylia USA Kamerun Nowa Zelandia 2001 Kolumbia 2000 Francja Kanada Japonia Kamerun Australia 1999 Brazylia 1998 Francja Meksyk Egipt Nowa Zelandia 1997 Brazylia 1996 Niemcy Meksyk Arabia S. RPA Australia 1995 Urugwaj 1994 Brazylia Nigeria 1993 Argentyna Meksyk 1992 Dania Japonia WKS 1991 Argentyna USA 1990 RFN Algieria 1989 Brazylia 1988 Holandia Arabia S. Kamerun 1987 Urugwaj 1986 Argentyna Egipt 1985 1984 Francja Arabia S. Kamerun 1983 Urugwaj 1982 Włochy Ghana 1981 1980 RFN Kuwejt Nigeria Australia 1979 Paragwaj 1978 Argentyna Ghana 1977 1976 Czechosłowacja Iran Maroko 1975 Peru 1974 RFN Zair 1973 Nowa Zelandia 1972 RFN Iran Kongo 1971 1970 Brazylia Sudan 1969 1968 Włochy Iran DR Kongo 1967 Urugwaj 1966 Anglia 1965 Ghana 1964 Hiszpania Izrael 1963 Boliwia Ghana 1962 Brazylia Etiopia 1961 1960 ZSRR Korea Płd. 1959 Argentyna Egipt 1958 Brazylia 1957 Argentyna Egipt 1956 Urugwaj Korea Płd. 1955 Argentyna 1954 RFN 1953 Paragwaj 1952 1951 1950 Urugwaj 1949 Brazylia 1948 1947 Argentyna 1946 Argentyna 1945 Argentyna 1944 1943 1942 Urugwaj 1941 Argentyna 1940 1939 Peru 1938 Włochy 1937 Argentyna 1936 1935 Urugwaj 1934 Włochy 1933 1932 1931 1930 Urugwaj 1929 Argentyna 1928 1927 Argentyna 1926 Urugwaj 1925 Argentyna 1924 Urugwaj 1923 Urugwaj 1922 Brazylia 1921 Argentyna 1920 Urugwaj 1919 Brazylia 1918 1917 Urugwaj 1916 Urugwaj Europa[edytuj | edytuj kod] Federacją zrzeszającą europejskie związki piłkarskie jest Unia Europejskich Związków Piłkarskich Piłki Nożnej (UEFA). Organizacja została założona w 1954 w Bazylei. Obecnie zrzesza 54 związki piłkarskie. UEFA jest organizatorem europejskich pucharów (Liga Mistrzów UEFA, Liga Europy UEFA, Superpuchar Europy UEFA) oraz organizuje mistrzostwa Europy. Klubowe rozgrywki międzynarodowe Najważniejszym klubowym turniejem piłki nożnej w Europie jest Liga Mistrzów UEFA. Biorą w niej udział najlepsze drużyny Europy. Turniej jest organizowany przez UEFA i stanowi kontynuację Pucharu Klubowych Mistrzów Europy (utrzymując oficjalnie obie nazwy). Liga Europy UEFA to cykliczne rozgrywki piłkarskie, organizowane przez Europejską Federację Piłkarską jako kontynuacja Pucharu UEFA, w których biorą udział zespoły piłkarskie, zajmujące czołowe lokaty w narodowych rozgrywkach piłkarskich najwyższego szczebla, z wyłączeniem drużyn biorących udział w Lidze Mistrzów. Rozgrywki reprezentacji narodowych Najważniejszymi rozgrywkami reprezentacji narodowych Europy są mistrzostwa Europy w piłce nożnej. Odbywają się co 4 lata i poprzedzone są eliminacjami toczącymi się w grupach. Pierwsze mistrzostwa odbyły się w 1960 i wtedy były nazywane Puchar Narodów Europejskich później przemianowane do obecnej nazwy. W 2007 do turnieju, który odbył się w 2008 po raz pierwszy zakwalifikowała się reprezentacja Polski. Krajowe rozgrywki ligowe i pucharowe W każdym kraju europejskim rozgrywane są rozgrywki ligowe, gdzie wyłaniany jest mistrz kraju oraz rozgrywki pucharowe ( rozgrywki o puchar kraju, puchar ligi i superpuchar kraju). Sezon piłkarski w Europie trwa od lipca lub sierpnia do maja lub czerwca (w krajach o systemie jesień-wiosna) i od marca lub kwietnia do listopada lub grudnia (w krajach o systemie wiosna-jesień). Organizator rozgrywek ligowych (krajowy związek piłkarski lub podmiot niezależny od niego) nie ogłasza oficjalnego zdobywcy tytułu mistrza kraju w piłce nożnej do momentu zakończenia ostatniej kolejki ligowej w sezonie. Zespół może zapewnić sobie to trofeum wcześniej, uzyskując taką przewagę nad pozostałymi zespołami, że nie mają oni możliwości uzyskania wystarczającej liczby punktów, aby go wyprzedzić, nawet w sytuacji gdyby zespół nie zdobył punktów (czyli przegrywając dalsze mecze) do końca sezonu. W przypadku równej ilości punktów o miejscu w tabeli mogą decydować takie czynniki jak bezpośrednie mecze pomiędzy zainteresowanymi drużynami lub różnica bramek zdobytych a straconych. Jednocześnie dwa razy w roku otwarte jest tzw. okno transferowe, czyli możliwość transferów piłkarzy do innych klubów. Wyróżnia się dwa okna transferowe: letnie (najczęściej od 1 lipca do 31 sierpnia) i zimowe (najczęściej od 1 do 31 stycznia). Ameryka Południowa[edytuj | edytuj kod] Osobny artykuł: CONMEBOL. CONMEBOL (Confédéración Sudaméricana de Fútbol) – południowoamerykańska konfederacja piłki nożnej, powstała 9 lipca 1916. Rozgrywki organizowane przez CONMEBOL: eliminacje FIFA World Cup w Ameryce Południowej (Eliminatorias al Mundial), Copa América (mistrzostwa Ameryki Południowej), Copa Libertadores, Copa Sudamericana, Recopa Sudamericana, turnieje przedolimpijskie (Preolímpico Sub-23), turnieje juniorów (Sudamericano Sub-20, Sudamericano Sub-17, Sudamericano Sub-15), turnieje kobiet (Sudamericano Femenino, Sudamericano Femenino Sub-20), turnieje futsalu (Copa América/Sudamericano de Futsal). Ameryka Północna[edytuj | edytuj kod] Stany Zjednoczone: W USA piłka nożna, zwana tam soccer, nie należy do najpopularniejszych sportów i zdecydowanie ustępuje pod względem liczby przychodzących na spotkania kibiców takim dyscyplinom, jak hokej na lodzie, koszykówka, baseball czy futbol amerykański. Niemniej jednak dyscyplina ta jest uprawiana tam od bardzo dawna, a już od lat 80 XIX wieku męska reprezentacja USA rozgrywała pierwsze, nieoficjalne jeszcze mecze. Pierwszy raz wystąpiła w finałach mistrzostw świata już w pierwszej edycji tej imprezy, w 1930, gdzie udało się jej awansować do półfinału. 20 lat później, podczas finałów w Brazylii, trafiła na Anglię, którą – choć określona przez Wyspiarzy jako reprezentacja jednej z dwóch nacji, obok Eskimosów, nie umiejących grać w piłkę nożną – pokonała 1:0. W ciągu następnych 36 lat US-Team (zwany też The Stars & Stripes) nie potrafił się zakwalifikować do Finałów. W tym okresie wiele dla popularyzacji piłki nożnej w USA uczynił nieistniejący już klub New York Cosmos, który – będąc własnością wytwórni Warner Bros. i mogąc korzystać z jej zasobów finansowych – sprowadził wielu legendarnych, ale niemłodych piłkarzy europejskich i południowoamerykańskich, jak na przykład Pelé, Franz Beckenbauer, Johan Neeskens. Ci między innymi zawodnicy pomogli występującej w North American Soccer League drużynie z Nowego Jorku zdobyć 4 tytuły mistrzowskie i dwa wicemistrzostwa. Przełamanie złej passy męskiej reprezentacji nastąpiło w 1990, ale podczas włoskich finałów Amerykanie przegrali wszystkie mecze. Poprawa nastąpiła 4 lata później – wówczas, na własnych boiskach, reprezentacja Stanów Zjednoczonych zaprezentowała się poprawnie, odpadając w 1/8 finału po przegranej 0:1 z Brazylią, późniejszym mistrzem. MŚ w 1998 znów przyniosły trzy porażki (w tym w pełnym politycznych podtekstów meczu z Iranem), ale już finały w Korei Południowej i Japonii zakończyły się dla US-Teamu aż w ćwierćfinale. Także do finałów w 2006 Amerykanie zakwalifikowali się. Ta sekcja od 2010-06 wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych treści są na pewno lub najprawdopodobniej nieaktualne. Artykuł należy zweryfikować, wskazując w przypisach źródła informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji. Szefowie United States Soccer Federation i selekcjoner Bruce Arena deklarują, że reprezentacja USA czynić będzie takie postępy, iż w 2010 będzie jednym z faworytów do zdobycia tytułu mistrzowskiego. Ma w tym pomóc coraz lepsza organizacja i podnoszący się poziom Major League Soccer, istniejącej od 1996 amerykańskiej ligi piłkarskiej. Zdecydowanie lepiej prezentują się wyniki amerykańskiej reprezentacji kobiet. We wszystkich pięciu dotychczasowych edycjach mistrzostw świata kobiet Amerykanki zdobywały medal – dwukrotnie złoty i trzykrotnie brązowy. Afryka[edytuj | edytuj kod] Australia, Azja i Oceania[edytuj | edytuj kod] Piłka nożna na igrzyskach olimpijskich[edytuj | edytuj kod] Piłka nożna mężczyzn[edytuj | edytuj kod] Do kanonu dyscyplin olimpijskich piłka nożna weszła w 1900 i (z krótkimi przerwami) jest w nim do dziś. Wystartowały wówczas tylko trzy reprezentacje. Dodatkowo uznano je za reprezentacje „klubowe” i rozgrywki zdegradowano do rangi zawodów pokazowych, nie przyznając medali – dziś jednak MKOl honoruje te wyniki i kraje, z których wywodziły się zgłoszone drużyny figurują w oficjalnym katalogu medalowym. W 1904 do turnieju piłkarskiego przystąpiły niezależne drużyny, które reprezentowały równocześnie swoje państwa, przy czym z każdego kraju mogła przystąpić więcej, niż jedna drużyna (tym samym USA ma przypisany zarówno srebrny, jak i brązowy medal). Rozgrywki piłkarskie przypominały więc formułą dyscypliny indywidualne. Dopiero w 1908 zorganizowano turniej piłkarski we współczesnym kształcie, tj. z reprezentacjami narodowymi. Początkowo prestiż imprezy był duży, jednak drastycznie zmniejszył się od czasu zainaugurowania mistrzostw świata w piłce nożnej (1930), a potem w latach „olimpijskich” mistrzostw Europy (od 1960). Ranga imprezy zaczęła spadać jeszcze bardziej wraz z profesjonalizacją piłki nożnej, gdyż amatorski charakter igrzysk nie dopuszczał do rozgrywek zawodowych piłkarzy. Promowało to kraje tzw. realnego socjalizmu, w których formalnie nie istniał zawód piłkarza. Zawodnicy oficjalnie byli pracownikami resortu, który sprawował patronat nad ich klubem (np. górnikami, żołnierzami), jednak w praktyce źródłem ich utrzymania był sport. Złożone z takich piłkarzy reprezentacje olimpijskie były więc de facto pierwszymi reprezentacjami narodowymi. Stało się to przyczyną dominacji państw bloku socjalistycznego, które (z wyjątkiem zbojkotowanych przez większość z nich igrzysk w 1984) zdobyły wszystkie piłkarskie złota olimpijskie w latach 1952–1988, z reguły przejmując także medale pozostałych kolorów. W 1992 zniesiono kryterium amatorstwa, wprowadzając w jego miejsce cenzus wiekowy. Od tego czasu w turnieju olimpijskim występować mogą piłkarze do lat 23. Kwalifikację do igrzysk stanowią tym samym mistrzostwa kontynentalne reprezentacji młodzieżowych. System ten promuje kraje o cieplejszym klimacie, w których procesy dojrzewania zachodzą szybciej (w przypadku państw afrykańskich w grę wchodzą także niepewne metryki). W celu uatrakcyjnienia mało popularnych rozgrywek olimpijskich, Międzynarodowy Komitet Olimpijski zawarł kilka lat później kompromis z FIFA, na mocy którego w kadrze olimpijskiej oprócz młodzieżowców może znaleźć się trzech piłkarzy starszych, jednak tylko pod warunkiem zgody klubu macierzystego. Piłka nożna na igrzyskach olimpijskich nadal jednak cieszy się rangą znacznie niższą, niż mistrzostwa świata i mistrzostwa kontynentalne. Rozgrywki te (w przeciwieństwie do eliminacji i finałów mistrzostw oraz oficjalnych meczów towarzyskich) nie są zapisane w oficjalnym kalendarzu FIFA, przez co kluby nie mają obowiązku zwalniania zawodników na imprezę. Wiąże się to też z tym, że turniej olimpijski pokrywa się w większości krajów z sezonem piłkarskim, przez co kluby nie chcą tracić zawodników w trakcie rozgrywek ligowych. Próby podniesienia rangi turniejów olimpijskich blokowane są przez FIFA oraz federacje kontynentalne (przede wszystkim UEFA), według których mógłby on stanowić zbyt silną konkurencję prestiżową i finansową dla organizowanych przez nie rozgrywek międzypaństwowych. Tym samym w piłce nożnej, w przeciwieństwie do większości dyscyplin sportowych, igrzyska olimpijskie nie stanowią i prawdopodobnie nie będą stanowić w najbliższym czasie najważniejszej imprezy. Mecze turniejów olimpijskich to odrębne rozgrywki i nie są one oficjalnymi meczami pierwszych reprezentacji narodowych. W myśl zasady, że mecz oficjalny to ten, w którym obie reprezentacje uznają drużynę za swoją kadrę A, wyjątek od tej reguły stanowią wyłącznie mecze pomiędzy drużynami z bloku komunistycznego w okresie tzw. realnego socjalizmu (jednakowoż w katalogu FIFA mają one tylko status oficjalnych meczów towarzyskich). Przez wiele lat w krajach bloku wschodniego opinia publiczna nie zdawała sobie z tego sprawy, a władze i podległe im media z przyczyn propagandowych nie wyprowadzały jej z tego błędu. Po latach wywoływało to liczne reperkusje. polski piłkarz Kazimierz Deyna, któremu przez wiele lat powszechnie przypisywano 102 oficjalne występy w kadrze narodowej, w rzeczywistości miał ich – jak wykazała weryfikacja – 97. W ostatnich latach zauważa się poważniejsze traktowanie futbolu olimpijskiego przez niektóre federacje piłkarskie (np. argentyńską), a także publicznie wyrażaną chęć udziału w igrzyskach przez niektórych słynnych piłkarzy ( Ronaldinho, Leo Messi), trudno jednak stwierdzić, czy przerodzi się to w stałą tendencję. Na finałach olimpijskiej piłki nożnej mężczyzn, ten sport jest realizowany według zasad fazy pucharowej. Mecz trwa 90 minut (2 połowy, każda trwa po 45 minut + ewentualne doliczenie), w przypadku remisu 30-minutowa dogrywka (2 połowy, każda po 15 minut + tak jak w regulaminowych połowach – sędzia może doliczyć), a jeśli dalej jest remis – stosuje się rzuty karne. Tak się stało na meczu olimpijskim Brazylia-Niemcy podczas letnich igrzysk w Rio De Janeiro 2016. Wynik w dwóch regulaminowych połowach i dogrywce wyniósł 1:1. Po rzutach karnych wygrała Brazylia 5:4. Piłka nożna kobiet[edytuj | edytuj kod] Od 1996 dyscypliną olimpijską jest także piłka nożna kobiet. W tej kategorii nie obowiązują ograniczenia wiekowe. Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Futsal Mistrzostwa świata w piłce nożnej Mistrzostwa Europy w piłce nożnej Liga Mistrzów UEFA Puchar Zdobywców Pucharów Puchar UEFA Piłka nożna w Polsce Klub piłkarski Król strzelców Piłka używana w piłce nożnej Seria rzutów karnych Dziennik trenera Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ futbol [w:] Słownik języka polskiego PWN [online]. ↑ 25 World’s Most Popular Sports (Ranked by 13 factors) (ang.). TOTAL SPORTEK. [dostęp 2016-06-21]. ↑ Khabir Uddin Mughal: Top 10 Most Popular Sports in The World – Page 2 of 3 Sporteology (ang.). Sporteology, 2013-10-17. [dostęp 2016-06-21]. ↑ – Big Count (ang.). [dostęp 2008-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 sierpnia 2008)]. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 7. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 36. ↑ aktualności sport. interia. [dostęp 2008-12-27]. ↑ piłka nożna, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-02-19]. ↑ Historians reveal why America calls football soccer. [dostęp 2015-09-26]. ↑ History of the Laws of the Game – From 1863 to the Present Day – (ang.). [dostęp 2017-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-01)]. ↑ History of Football (ang.). [dostęp 2017-12-03]. ↑ Kamil Nadolski. Futbolowy zawrót głowy. „Wiedza i Życie”. 8 (922), s. 64–69, sierpień 2017. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929-38142X. ↑ Rugby Football History. [dostęp 2017-11-19]. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 9. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 40–41. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 15. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 45. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 18. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 53. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 137. ↑ spalony, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-02-19]. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Clive Gifford: Encyklopedia piłki nożnej. Publicat, 2011. ISBN 978-83-245-1865-4. Laws of the Game 2015/2016, Zurich: FIFA, 2015 (ang.). The IFAB Laws of the Game 2020/21, International Football Association Board, 2020 (ang.). Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Oficjalna strona FIFA Oficjalna strona UEFA Oficjalna strona PZPN pde pde SuperligaenDanish Superliga 2021/2022 Państwo Dania Dyscyplina piłka nożna Organizator rozgrywek Duński Związek Piłki Nożnej Data założenia 1991 Założyciel Duński Związek Piłki Nożnej Poprzednia nazwa 1. division Partner TV Viasat Rozgrywki Liczba drużyn 12 Zwycięzca Mistrz Danii Niższy poziom ligowy 1. division Puchary Puchar Danii Zwycięzcy Pierwszy zwycięzca Brøndby IF (1991) Obecny zwycięzca FC København (2021/22) Najwięcej zwycięstw FC København (13) Strona internetowa Superligaen (Danish Superliga) – najwyższa w hierarchii klasa męskich ligowych rozgrywek piłkarskich w Danii, będąca jednocześnie najwyższym szczeblem centralnym (I poziom ligowy), utworzona w 1991 roku i od samego początku zarządzana przez Duński Związek Piłki Nożnej (DBU). Zmagania w jej ramach toczą się cyklicznie (co sezon) i przeznaczone są dla 12 najlepszych krajowych klubów piłkarskich. Jej triumfator zostaje Mistrzem Danii, zaś najsłabsze drużyny są relegowane do 1. division (II ligi duńskiej). Historia Mistrzostwa Danii w piłce nożnej rozgrywane są od 1889 roku. Do 1912 rozgrywane były turnieje nieoficjalne, zwane København A-Raeken. W rozgrywkach brały udział tylko drużyny z Kopenhagi. Od sezonu 1912/13 grano systemem pucharowym w Landsfodboldturneringen, a od 1927 prowadzono rozgrywki zwane Danmarksturneringen. W 1929 została zmieniona nazwa na Meistersklabsserien, a podczas okupacji niemieckiej w latach 1940-1945 rozgrywki nazywały się Krigsturneringerne. W 1945 została założona 1. division, rozgrywki której wystartowały po raz pierwszy w sezonie 1945/46. Superligaen powstała po zakończeniu sezonu 1990. W ten sposób wiosną 1991 roku przeprowadzono pierwszy sezon Superligaen[1], a prestiż I ligi został obniżony do drugiego poziomu rozgrywkowego. Następnie od sezonu 1991/92 rozgrywki prowadzono systemem jesień-wiosna. W sezonie 1995/96 po raz pierwszy pojawił się sponsor tytularny ligi, kiedy liczba rywalizujących ze sobą drużyn została zwiększona do 12, które grały ze sobą trzy razy, co dawało łącznie 33 mecze w jednym sezonie Superligi. Sponsorem tym został producent napojów gazowanych Coca-Cola, a liga została przemianowana na Coca-Cola Ligaen. Sponsoring ten trwał jeden sezon. W następnym sezonie 1996/97 sponsorem został browar Faxe, a liga zmieniła nazwę na Faxe Kondi Ligaen. Pod tą nazwą liga grała do sezonu 2000/01. Od sezonu 2001/02 sponsorem tytularnym stały się międzynarodowe skandynawskie linie lotnicze Scandinavian Airlines System, a nazwa rozgrywek zmieniła się na SAS Ligaen. Sezon 2010/11 był pierwszym od 1995/96 w którym liga pozbawiona była sponsora tytularnego i grała po prostu pod nazwą Superliga. Stan ten trwał do 31 grudnia 2015. 1 stycznia 2016, z początkiem nowego roku, w przerwie sezonu 2015/16 między rundami głównym sponsorem rozgrywek została firma ubezpieczeniowa Alka Forsikring, od której ligę nazwano Alka Superliga. Od sezonu 2019/2020 sponsorem tytularnym ligi zostały związki zawodowe 3F, i nazwa została zmieniona na 3F Superliga. System rozgrywek Reforma 2016/17 Rozgrywki składały się z 26 kolejek spotkań rozgrywanych pomiędzy drużynami systemem kołowym. Każda para drużyn rozgrywała ze sobą dwa mecze – jeden w roli gospodarza, drugi jako goście. Po dwóch rundach rozgrywek zespoły z miejsc 1-6 przystępowały do walki w trzeciej rundzie o mistrzostwo i europejskie puchary. Zespoły z miejsc 7-14 walczyły w trzeciej rudzie o utrzymanie. Pierwsza szóstka rozgrywała ze sobą mecze – u siebie oraz na wyjeździe. Dolna ósemka podzielona na dwie podgrupy również rozgrywała ze sobą mecze – u siebie oraz na wyjeździe. Potem dwie najlepsze drużyny z każdej podgrupy systemem pucharowym wyznaczały zwycięzcę, który w barażach grał z czwartą drużyną grupy mistrzowskiej o awans do Ligi Europy. Od sezonu 2016/17 w lidze występowało 14 zespołów. W przeszłości liczba ta wynosiła od 10 do 16. Drużyna zwycięska za wygrany mecz otrzymuje 3 punkty (do sezonu 1994/95 2 punkty), 1 za remis oraz 0 za porażkę. Zajęcie pierwszego miejsca po ostatniej kolejce spotkań oznaczało zdobycie tytułu Mistrzów Danii w piłce nożnej. Mistrz Danii kwalifikował się do eliminacji Ligi Mistrzów UEFA. Druga oraz trzecia drużyna zdobywały możliwość gry w Lidze Europy UEFA. Również zwycięzca Pucharu Danii startował w eliminacjach do Ligi Europy lub, w przypadku, w którym zdobywca krajowego pucharu zajmował pierwsze miejsce w lidze – możliwość gry w eliminacjach do Ligi Europy otrzymywała również czwarta drużyna klasyfikacji końcowej (lub zwycięzca turnieju z dwóch najlepszych drużyn 2 podgrup spadkowych). Dwie najgorsze drużyny z każdej podgrupy systemem pucharowym wyznaczały trzech zwycięzców play-off, a przegrana drużyna spadała do 1. division. W przypadku zdobycia tej samej liczby punktów, klasyfikacja końcowa ustalana była w oparciu o wynik dwumeczu pomiędzy drużynami, w następnej kolejności w przypadku remisu – różnicą bramek w pojedynku bezpośrednim, następnie ogólnym bilansem bramkowym osiągniętym w sezonie, większą liczbą bramek zdobytych oraz w ostateczności losowaniem. Aktualny system Obecny system rozgrywek obowiązuje od sezonu 2020/21. Struktura rozgrywek została uproszczona w stosunku do reformy z sezonu 2016/17. W nowym formacie zmniejszono liczbę drużyn z 14 do 12. W pierwszej fazie zespoły rozgrywają 22 spotkania w systemie kołowym. Każda para drużyn dalej rozgrywa ze sobą dwa mecze – jeden jako gospodarz, drugi w roli gości. Po 22 meczach następuje podział na grupę mistrzowską (kwalifikują się do niej zespoły z miejsc 1-6) i spadkową (drużyny z miejsc 7-12). W obu grupach zespoły rozgrywają 10 spotkań. Każda para drużyn również gra ze sobą dwa mecze. Zwycięzca grupy mistrzowskiej zdobywa tytuł Mistrza Danii w piłce nożnej. Najsłabsze dwa zespoły w drugiej grupie spadają do 1. division, ich miejsce zajmują dwa najlepsze kluby tych rozgrywek. Najlepszy zespół grupy spadkowej rozgrywa 33 spotkanie z najlepszą drużyną grupy mistrzowskiej, która nie zdobyła prawa do gry w europejskich pucharach. Zwycięzca tego spotkania kwalifikuje się do eliminacji Ligi Konferencji Europy[3]. Od sezonu 2021/22 w europejskich pucharach Danię reprezentować będzie pięć drużyn. Zwycięzca oraz drugi zespół rozgrywek kwalifikują się do eliminacji Ligi Mistrzów. Trzeci w tabeli zespół oraz zwycięzca 33 spotkania będą występować w kwalifikacjach do Ligi Konferencji Europy. Natomiast do eliminacji Ligi Europy kwalifikuje się zwycięzca Pucharu Danii[4]. Skład ligi w sezonie 2021/22 Uczestnicy poprzedniej edycji BIF Brøndby IF Brøndby 1 MID FC Midtjylland Herning 2 KOP FC København Kopenhaga 3 AGF Aarhus GF Aarhus 4 FCN FC Nordsjælland Farum 5 RFC Randers FC Randers 6 AAB Aalborg BK Aalborg 7 SDJ SønderjyskE Haderslev 8 OBK Odense BK Odense 9 VEJ Vejle BK Vejle 10 Spadek z Superligaen 2020/21 LYN Lyngby BK Lyngby 11 HOR AC Horsens Horsens 12 Awans z 1. division 2020/21 VIB Viborg FF Viborg 1 SIF Silkeborg IF Silkeborg 2 Oznaczenia: kolumna pierwsza – skróty nazw drużyn, kolumna trzecia – siedziba klubu, kolumna czwarta – miejsce zajęte w poprzednim sezonie. Lista sezonów Statystyka Tabela medalowa (od sezonu 1991) Mistrzostwo Danii zostało do tej pory zdobyte przez 20 różnych drużyn. 8 z nich zostało mistrzami od wprowadzenia obecnych zasad rozgrywek od sezonu 1991. Stan po sezonie 2021/22. Lp. Klub Miejsca na podium Zwycięskie sezony 1. FC København 14 7 3 1992/93, 2000/01, 2002/03, 2003/04, 2005/06, 2006/07, 2008/09, 2009/10, 2010/11, 2012/13, 2015/16, 2016/17, 2018/19, 2021/22 2. Brøndby IF 7 9 6 1991, 1995/96, 1996/97, 1997/98, 2001/02, 2004/05, 2020/21 3. Aalborg BK 4 0 1 1994/95, 1998/99, 2007/08, 2013/14 4. FC Midtjylland 3 5 5 2014/15, 2017/18, 2019/20 5. Silkeborg IF 1 1 3 1993/94 6. FC Nordsjælland 1 1 2 2011/12 7. Lyngby BK 1 1 1 1991/92 8. Herfølge BK 1 0 0 1999/2000 9. Odense BK 0 4 3 10. Aarhus GF 0 1 3 11. B 1903 0 1 0 Vejle BK 0 1 0 SønderjyskE 0 1 0 14. Akademisk BK 0 0 2 15. BK Frem 0 0 1 Esbjerg fB 0 0 1 Randers FC 0 0 1 Suma 32 32 32 Frekwencja Wykres obrazujący średnią liczbę kibiców na meczach Superligaen. Na mecze duńskiej ligi chodziło średnio między 2500-4000 widzów na mecz. Poziom rozgrywek był słaby, połowa ligi to były kluby stołeczne, które dzieliły kopenhaską publiczność na kilka „obozów”. Od końca lat 80. wysoką frekwencję notowano na stołecznym Brøndby. W 1992 r. połączyły się 2 stare kluby ze stolicy (Kjøbenhavns Boldklub i Boldklubben 1903) tworząc FC København[5]. Odtąd mecze tych dwóch klubów przyciągają najliczniejszą widownię w kraju, która wzrasta do ok. 5000 na mecz. Z końcem lat 90. (tak jak w innych ligach skandynawskich) notuje się duży skok frekwencji. Obecnie na mecze duńskiej ekstraklasy przychodzi średnio 8000-8500 widzów[6]. Nigdy wcześniej liga ta nie miała tak dużej widowni. Przypisy ↑ DANMARKSTURNERINGEN 1991 - RSSSF ↑ Overblik: Sådan fungerer den nye struktur i Superligaen (duń.). Tipsbladet. [dostęp 2020-12-19]. ↑ ↑ Denmark - List of Foundation Dates, [dostęp 2018-06-28] (ang.). ↑ Stuart Noel, The Top 15 Leagues in Europe | Sportslens, 14 stycznia 2010 [dostęp 2018-06-28] (ang.). Bibliografia This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Liga Mistrzów UEFA to najbardziej prestiżowe rozgrywki piłki nożnej w Europie. Od 1991 r. kontynuuje tradycje Pucharu Europy. Jak wygląda historia turnieju? Poznaj najważniejsze fakty oraz ciekawostki o Lidze Mistrzów na blogu LV BET! Puchar Europy po raz pierwszy rozegrano w sezonie 1955/1956 i był najstarszym z turniejów rozgrywanych pod egidą UEFA. Inicjatorem rozgrywek był reporter sportowej gazety „L’Equipe”. Liga Mistrzów to kontynuacja Pucharu Europy Mistrzów Krajowych po 1992 r. Liga MistrzówMiędzynarodowe, europejskie, klubowe rozgrywki piłkarskieLiga Mistrzów – zwycięzcyHistoria Ligi MistrzówKlasyfikacja królów strzelcówZakłady bukmacherskie na Ligę Mistrzów w LV BET UEFA Champions League, czyli Liga Mistrzów, swoje rozgrywki rozpoczęła w sezonie 1991/1992. Do rozgrywek przystąpiło 8 najlepszych drużyn klubowych Europy. Uczestnicy podzieleni zostali na dwie grupy po cztery zespoły. Z czasem zwiększono liczbę uczestników. W sezonie 1994/1995 rywalizowało ze sobą 16 zespołów, od 1997/1998 już 24, a od 1999/2000 ich liczbę do 32. Oprócz mistrzów krajów dopuszczono też kolejne najsilniejsze drużyny z najmocniejszych lig europejskich. Najwięcej uczestników pochodziło z Hiszpanii i Anglii – kraje te mogły mieć aż po cztery drużyny. Jedynym zespołem, który obronił tytuł klubowego mistrza Europy, jest hiszpański Real Madryt. Każde spotkanie rozgrywane w ramach Ligi Mistrzów poprzedzone jest skróconą wersją hymnu. Autorem jego podstawowej wersji jest Georg Friedrich Händl i nosi tytuł „Zadok the Priest”. Obecnie w użyciu jest wersja zmodyfikowana przez Tony’ego Brittena. Hymn można usłyszeć również oraz w ostatniej rundzie kwalifikacji do tego turnieju. Międzynarodowe, europejskie, klubowe rozgrywki piłkarskie Najlepsi piłkarze Europy walczą o tytuł mistrzów, ale też o trofeum. Do zwycięzców trafia puchar UEFA Champions League. Wykonany jest ze srebra próby 925, waży 11 kg i ma wysokość 74 cm. Puchar jest przechodni i trafia do zwycięzców jedynie na 10 miesięcy. Najlepszy klub w Europie na pamiątkę otrzymuje tylko pomniejszoną do maksymalnie 80 proc. wielkości replikę pucharu. Jeśli jeden klub wygra rozgrywki trzy razy z rzędu lub pięć razy w historii otrzymuje kopię w skali 1:1. Liga Mistrzów – zwycięzcy Sezon: 1992 r. – FC Barcelona 1993 r. – Olimpique Marsylia 1994 r. – AC Milan 1995 r. – Juventus FC 1996 r. – Borussia Dortmund 1997 r. – Real Madryt 1998 r. – Manchester United 1999 r. – Real Madryt 2000 r. – Bayern Monachium 2001 r. – Real Madryt 2002 r. – Juventus FC 2003 r. – AS Monaco 2004 r. – AC Milan 2005 r. – FC Barcelona 2006 r. – AC Milan 2007 r. – Manchester United 2008 r. – FC Barcelona 2009 r. – Inter Mediolan 2010 r. – FC Barcelona 2011 r. – Chelsea FC 2012 r. – Bayern Monachium 2013 r. – Real Madryt 2014 r. – FC Barcelona 2015 r. – Real Madryt 2016 r. – Real Madryt 2017 r. – Real Madryt 2018 r. – Liverpool FC 2019 r. – Bayern Monachium 2020 r. – Chelsea FC Historia Ligi Mistrzów Najbardziej utytułowane kluby piłkarskie od sezonu 2000/2001 dostają możliwość noszenia honorowej odznaki. Umieszczana jest ona na lewym rękawie koszulki. Przedstawia szarą tarczę, która w tle posiada kontury pucharu w białym kolorze oraz liczbę zwycięstw. Aby uzyskać prawo do jej noszenia drużyna musi zdobyć 3 razy z rzędu mistrzowski Ligi Mistrzów tytuł bądź 5 razy w historii rozgrywek. Do statystyk liczone są też wygrane podczas wcześniejszego Pucharu Europy. Honorową tarczę noszą obecnie piłkarze 6 klubów: Real Madryt – 5 zwycięstw z rzędu, 13 tytułów w historii Ajax – 3 zwycięstwa z rzędu Bayern Monachium – 3 zwycięstwa z rzędu AC Milan – 7 tytułów w historii Liverpool – 6 tytułów w historii FC Barcelona – 5 tytułów w historii Klasyfikacja królów strzelców Podczas rozgrywek tworzona jest klasyfikacja najlepszych snajperów. Zdominowali ją zawodnicy, którzy wciąż są w grze. A to oznacza jedno – rywalizacja między nimi wciąż trwa! Jak wygląda klasyfikacja? Cristiano Ronaldo – 141 goli (Manchester United 22, Real Madryt 105, Juventus 14) Lionel Messi – 125 goli (FC Barcelona 120, Paris Saint-Germain 5) Robert Lewandowski – 85 goli (Borussia Dortmund 17, Bayern Monachium 68) Karim Benzema – 79 goli (Olimpique Lyon 12, Real Madryt 67) Jak wspominaliśmy obecnie to mistrzowskiego turnieju dopuszczane są 32 drużyny. To już nie tylko zwycięzcy krajowych lig, ale też (w zależności od federacji), zespoły z drugiego, trzeciego, a czasami nawet czwartego miejsca w tabeli. Rozgrywki w ramach Ligi Mistrzów podzielone są na dwie fazy. W grupowej występują 32 drużyny, które są podzielone na 8 grup po 4 zespoły w każdej. Rozgrywają ze sobą dwumecze. Dwóch zwycięzców przechodzi do kolejnego etapu, a trzecia trafia do Ligi Europy. Druga faza to play off. Rozgrywane są systemem pucharowym. Drużyny znów rozgrywają ze sobą pod dwa mecze – raz u siebie, raz na wyjeździe. Do finału awansują dwie drużyny. Rozgrywają ze sobą tylko jedno spotkanie na neutralnym stadionie. Od sezonu 2024/2025 kibice powinni nastawić się na kolejne zmiany. Komitet Wykonawczy Europejskiej Unii Piłkarskiej (UEFA) zatwierdził nowy format Ligi Mistrzów, zwiększenie liczby uczestników z 32 do 36 oraz zwiększenie liczby meczów. Zakłady bukmacherskie na Ligę Mistrzów w LV BET Obstawianie Ligi Mistrzów z zakładach bukmacherskich LV BET jest bardzo popularne. Nie ma co się dziwić – wszyscy uwielbiają piłkę nożną na mistrzowskim poziomie! U legalnego bukmachera możesz obstawiać rozgrywki na każdym ich etapie. Obecnie przygotuj się do finału w sezonie 2021/2022. A na kogo Ty postawisz? Typuj Ligę Mistrzów w LV BET! Ekstraklasa tabela 2022 - zasady, wyniki, historiaEkstraklasa - historia i zasadyEkstraklasa jest to najwyższa klasa rozgrywek piłki nożnej skupiająca 16 najlepszych zespołów w Polsce. Powstanie rozgrywek datuje się na rok 1926, powstała wtedy pod nazwą Liga Polska. Przez szereg lat zmieniano nazwę, od 2004 roku zaczęto pozyskiwać sponsora tytularnego. Miało to na celu zwiększenie budżetu, skomercjalizowanie i dotarcie do większej grupy odbiorców. Pierwszym sponsorem wybrana została firma Idea, kolejni to Orange, T-Mobile, Lotto. Obecnie sponsorem tytularnym jest PKO, rozgrywane są spotkania pod nazwą PKO dalej ↓ Tabela PKO BP ekstraklasaSystem rozgrywekRozgrywki podzielone są na dwie rundy: wiosenną i zimową. Mecze rozgrywane są systemem każdy z każdym w roli gospodarza, następnie w roli gości. Od sezonu 2021/2022 powiększono ligę do 18 zespołów. W latach poprzednich było to od 10 do 16 drużyn. Na konto zwycięzcy trafia 3 punkty. Remis premiowany jest 1 oczkiem, a porażka oznacza oczywiście 0 Polski automatycznie kwalifikuje się do eliminacji Ligi Mistrzów. Ekipy z miejsca drugiego oraz trzeciego przystępują natomiast do zmagań w eliminacjach do Ligi Konferencji. Podobny los czeka także triumfatora Pucharu jednej z trzech ostatnich lokat jest oczywiście równoznaczne ze spadkiem do I - Mistrzowie Polski Drużyny sięgające po tytuł:Legia Warszawa - 15 MPRuch Chorzów - 14 MPGórnik Zabrze – 14 MPWisła Kraków – 13 MPLech Poznań – 8 MP - aktualny Mistrz Polski 2021/2022Cracovia – 5 MPWidzew Łódź – 4 MPPogoń Lwów – 4 MPWarta Poznań – 2 MPPolonia Bytom – 2 MPŚląsk Wrocław – 2 MPPolonia Warszawa 2 MPŁKS Łódź – 2 MPStal Mielec – 2 MPZagłębie Lubin – 2 MPSzombierki Bytom – 1 MPGarbarnia Kraków – 1 MPPiast Gliwice – 1 MPJeśli przyjrzymy się bliżej trykotowi piłkarskiemu, to możemy zauważyć, iż jest ona przyozdobiona gwiazdką tuż nad herbem drużyny. Nie ma też przypadku, jakim kolorem została wyhaftowana. W roku 2007 do zapisu regulaminu wprowadzono rozwiązanie mówiące o symbolice liczby zdobytych tytułów gwiazdka pojawia się na koszulkach drużyny sięgającej po mistrzostwo 1-4 gwiazdka to drużyny sięgające po Mistrzostwo Polski 5-9 gwiazdka jest jednocześnie najwyższą formą wyróżnienia, informuje o zdobyciu 10 i więcej tytułów wyróżnienia w EkstraklasieEkstraklasa tak jak pozostałe ligi na koniec sezonu wręcza indywidualne wyróżnienia oraz nagrody finansowe. Wybierany jest najlepszy bramkarz, obrońca, pomocnik, napastnik, trener, młodzieżowiec (piłkarz poniżej 21 lat).Poziom EkstraklasyEkstraklasa w porównaniu do pozostałych lig europejskich wypada dość słabo. Rodzime kluby przystępują co prawda do rywalizacji w Lidze Mistrzów, ale ich przygoda zazwyczaj kończy się już na etapie eliminacji do rozgrywek grupowych. Niski poziom potwierdza również fakt, że co roku najlepsi piłkarze chętnie zmieniają ligi na bardziej prestiżowe tj. niemiecką, angielska, włoską czy też nas przepaść pod względem zarobkowym piłkarzy oraz budżetów klubów co bezpośrednio przekłada się na poziom rozgrywek. Często Ekstraklasa jest tylko chwilowym przystankiem w karierze profesjonalnego piłkarza. Kluby za wszelką cenę starają się zapełnić luki w formacjach, ściągając po piłkarzy z innych krajów. Niestety są to zwykle piłkarze, którzy nie osiągnęli dość wysokiego poziomu, by grać we wspomnianych ligach lub są za starzy i traktują naszą ligę jako emeryturę. Włodarze Ekstraklasy wielokrotnie zastanawiali się jak ten problem rozwiązać. Wprowadzali, a następnie znosili limit obcokrajowców występujących w drużynie. Jednak żadna z tych zmian nie przyniosła dotychczas zamierzonych sezonu 2022/2023 każdy klub uczestniczący w PKO Ekstraklasie jest zobowiązany do zapewnienia udziału w tych rozgrywkach dowolnej liczby zawodników młodzieżowych w łącznym wymiarze czasu gry nie krótszym niż 3000 minut w danym - Najczęściej zadawane pytaniaNa czym polega system rozgrywek?Są dwie rundy rozgrywek; wiosenna i zimowa. Najpierw rozgrywane są mecze drużyn w roli gospodarzy, następnie jako gości. Liga składa się z 18 zespołów. Mistrz przystępuje w kolejnym sezonie do kwalifikacji Ligi Mistrzów, a ekipy z miejsc od drugiego do trzeciego rywalizują w eliminacjach Ligi drużyn odpada do niższej ligi?Trzy najsłabsze drużyny z ligowej osiemnastki spadają do I (głosów: 13)

dwie drużyny rozgrywają ze sobą mecz piłki nożnej